Dismounted Cruisaders
Ridders werden verwacht, vooral om dapper te bestrijden en de militaire professionaliteit en hoffelijkheid te geven. Toen ridders werden genomen als krijgsgevangenen, werden ze gewoonlijk gehouden voor losgeld in enigszins comfortabele omgeving. Deze zelfde standaard van gedrag niet van toepassing op niet-ridders (boogschutters, boeren, voetvolk, etc.) die vaak na het vangen werden afgeslacht, en die werden gezien tijdens een gevecht als louter belemmeringen voor ridders 'om naar andere ridders om ze te bestrijden.
In de loop van de 12e eeuw ridderschap werd een sociale rang waarbij een onderscheid wordt gemaakt tussen 'milites gregarii' (niet-adellijke ruiters) en milites Nobiles (true ridders). Zoals de term 'ridder' werd steeds beperkt tot aanduidende een sociale rang, de militaire rol van de volledig gepantserde cavalerist kreeg een aparte term, 'man-at-arms'. Hoewel elk Middeleeuwse ridder naar de oorlog automatisch zou dienen als een man-at-arms, niet alle mannen-at-arms waren ridders. De eerste militaire ridderorden waren van Ridders Hospitaalridders en van het Heilig Graf, zowel gesticht aan de Eerste Kruistocht van 1099, gevolgd door de Orde van Sint Lazarus (1100) Tempeliers (1118) en de Duitse Orde (1190).
De grote Europese legendes van strijders, zoals de paladijnen, de Kwestie van Frankrijk en de Kwestie van Groot-Brittannië populariseerde de notie van ridderlijkheid onder de krijger klasse. Het ideaal van ridderlijkheid als het ethos van de christelijke strijder, en de transmutatie van de term ridder uit de betekenis "dienaar, soldaat", en chevalier "gemonteerde soldaat", te verwijzen naar een lid van dit ideaal klasse, wordt sterk beïnvloed door de kruistochten, enerzijds geïnspireerd door de militaire orders van het kloosterleven krijgers , en aan de andere kant ook cross-beïnvloed door de islamitische ( Saracenen ) idealen van furusiyya.
