German Officers & Drivers

Ondanks hun nederlaag in de Eerste Wereldoorlog, zag het Duitse officierskorps in het interbellum nog steeds het belangrijkste middel tot overwinning in een toekomstige oorlog in een offensieve operatie. Zo deed hij een andere ervaring op uit de Grote Oorlog dan zijn Franse evenknie. Op basis van de ervaringen van 1914-1918, waaronder de infiltratietactieken die door de Stosstruppen-troepen werden gebruikt, maar ook de intense ontwikkeling van de luchtvaart en gepantserde wapens, ontwikkelde een deel van het Duitse officierskorps (bijv. Gen. Heinz Guderian) theoretische aannames van de zo -genaamd bliksemoorlog (Duits: Blitzkrieg), dat wil zeggen, het streven om de vijand neer te halen met één beslissende offensieve operatie die in de kortst mogelijke tijd en met de maximale intensiteit van strijdkrachten en middelen wordt uitgevoerd. Ook het Duitse officierskorps werd in de jaren dertig en tijdens de wereldoorlog volgens deze offensieve oorlogsleer opgeleid. Het is ook de moeite waard eraan toe te voegen dat Duitse officieren van bijna alle niveaus in de loop van de Tweede Wereldoorlog het principe van de zogenaamde opdracht per opdracht (Gr. Auftragstaktik), dat wil zeggen, ze schetsten aan hun ondergeschikten de taak die moest worden bereikt en de krachten die tot hun beschikking stonden, terwijl de uitvoering van de taak geheel aan hen was. Een dergelijk bevelsmodel, gebaseerd op zeer goed en uniform opgeleide officieren, leidde ertoe dat het Duitse leger zeer flexibel in actie was en sneller kon reageren op verschillende niveaus dan zijn tegenstanders (bijv. het Franse leger tijdens de campagne van 1940 of Sovjetleger van 1941). Dit systeem bleek succesvol (vooral op lagere niveaus) gedurende de Tweede Wereldoorlog. Het is ook de moeite waard eraan toe te voegen dat veel vooraanstaande commandanten tijdens de Tweede Wereldoorlog in het Duitse officierskorps hebben gediend, waaronder: Erich von Manstein, Heinz Guderian, Erwin Rommel en Walter Model.

Duitsland (eerst als de Weimarrepubliek en later als het Derde Rijk), hoewel het een van de grootste economieën van het interbellum in Europa was, had in zijn samenleving geen verbluffende mate van motorisering. Het beroemde project van een personenauto (Duits: Volkswagen) begon kort voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog en begon in feite - voor civiele doeleinden - pas na 1945 te functioneren. De Duitse industrie als geheel was ook duidelijk inferieur aan haar Amerikaanse concurrent op het gebied van efficiëntie of de gebruikte productietechnieken. Men moet ook denken aan de noodzaak om grote hoeveelheden ruwe olie door het toenmalige Duitsland te importeren. Dit alles had natuurlijk invloed op de mate van motorisering van de Wehrmacht. Enerzijds had het volledig gemechaniseerde en gemotoriseerde pantser- en lichte divisies. Ook waren verschillende soorten ondersteunende eenheden in infanteriedivisies (vooral artillerie en communicatie) volledig of grotendeels gemotoriseerd, maar paardentractie was nog steeds het belangrijkste transportmiddel voor voorraden in de Wehrmacht. Ondanks pogingen om het Duitse wagenpark te verenigen en succesvolle vrachtwagens (bijv. Opel Blitz) en terreinvoertuigen (bijv. Schiwamwagen of Kübelwagen) te introduceren, was het aantal typen auto's dat in de Wehrmacht werd gebruikt aanzienlijk. Het was duidelijk van invloed op het tempo van reparaties, transport, enz. Daarom is het, in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, moeilijk om de hele Wehrmacht tijdens de Tweede Wereldoorlog een volledig gemotoriseerd of gemechaniseerd leger te noemen. Op dit gebied maakte het duidelijk plaats voor het Britse leger en het Amerikaanse leger.

Schaal 1:35

Released by MiniArt in 2025.

MiniArt 53030