USS Arthur W.Radford DD-968

Water Line Series

USS Arthur W. Radford (DD-968) was een Amerikaanse raketvernietiger, waarvan de kiel werd gelegd in 1974, werd gelanceerd in maart 1975 en in dienst kwam bij de Amerikaanse marine in 1977.

De totale lengte van het schip was 172 meter en een breedte van 16,8 meter. De volledige verplaatsing bereikte ongeveer 8.000 ton en de maximale snelheid - tot 32-33 knopen. Op het moment van lancering was de torpedojager bewapend met: twee 127 mm Mark 45 kanonnen, twee 20 mm Vulcan Phalanx-sets, een enkele ASROC-raket-torpedowerper met 8 geleiders of een enkele Sea Sparrow-raketwerper met 8 geleiders. Het schip zou ook twee SH-60 Seahawk (LAMPS III) helikopters kunnen besturen.

De USS Arthur W. Radford (DD-968) was een van de 31 Spruance-klasse schepen. Schepen van dit type zijn ontworpen en gebouwd als gespecialiseerde ZOP-eenheden (anti-onderzeeër) die zich toeleggen op de bescherming van vliegdekschepen en die deel uitmaken van grotere teams van de Amerikaanse marine. Ze vervingen de klasse destroyers Gearing en Allen M. Summer. Eenheden van deze klasse werden modulair gebouwd, wat hun modernisering tijdens de dienst vergemakkelijkte. Een van de schepen van deze klasse was de USS Arthur W. Radford. Het schip is gebouwd bij Ingalls Shipbuilding in Pascagoula, Mississippi. Kort na haar indiensttreding nam ze deel aan een NAVO-oefening in de Noord-Atlantische Oceaan en in 1978 nam ze deel aan een manoeuvre met de codenaam Northern Wedding. Aan het begin van 1989-1990 onderging het schip een modernisering, waardoor het onder meer Mk.41 VLS-raketwerpers ontving. In 1991 opereerde het in de Perzische Golf als onderdeel van de dekking van het vliegdekschip USS Eisenhower. In mei 1997 werd de AEM/S mast geïnstalleerd op de USS Arthur W. Radford. Het schip werd in 2003 uit de vaart genomen.

Uitvoering;