CAP HORN

Is een onder Franse vlag varende windjammer en is de term voor een, meestal dwarsgetuigd, groot zeilschip (een tallship) dat in de negentiende en het begin van de twintigste eeuw werd gebruikt voor de handel.

Hoewel ze inmiddels al als een verdwijnend transportmiddel werden beschouwd, bleven windjammers in de commerciële vaart tot de jaren vijftig. Ze vulden een niche in het transport van laag gewaardeerde bulkvracht, van weinig belang voor de bedrijven die stoomschepen exploiteerden, zoals bijvoorbeeld hout, kolen, guano of graan (60.000 zakken op de Pamir). Ladingen werden vervoerd vanuit afgelegen havens, waar voor andere schepen geen brandstof of water te verkrijgen was, zoals Australië (wol en graan), afgelegen eilanden in de Stille Zuidzee (guano) en Zuid-Amerika (nitraten). Meestal volgden de windjammers de rond de wereld lopende Klipperroute. Idealiter vervoerden ze verschillende ladingen op elke etappe van hun reis, maar voor het grootste deel waren ze gedwongen om in ballast te varen. De laatste etappe, van Australië naar Europa, waar de lading uit tarwe of gerst bestond, vormde later inspiratie voor de "graanregattas". Het was een eer geworden voor kapiteins om de etappe zo snel mogelijk af te leggen. De etappe liep van de graanhavens in de Spencergolf in Zuid-Australië tot Lizard Point in Cornwall, en daarna verder door naar de bestemmingshaven in het Verenigd Koninkrijk of op het continent.

In de jaren dertig kon goed verdiend worden in de graanhandel tussen Australië en Europa. De transportkosten varieerden tussen de 4 en de 8 dollar per ton. De eigenaars van de Parma kochten het schip in 1932 voor ongeveer 10.000 dollar. Het schip werd met 5.200 ton oftewel 62.650 zakken graan geladen, wat een bruto-inkomen van 40.000 dollar opleverde. Hoewel het de halve reis in ballast had gevaren betaalde het schip zichzelf en alle onkosten in één enkele reis terug. Gedurende deze jaren realiseerden de windjammers gewoonlijk elk 5.000 dollar winst.

De Duitsers met name, onderhielden gedurende dezelfde tijd een winstgevende handel met de westkust van Zuid-Amerika door stukgoederen uit- en nitraten in te voeren. Ze gebruikten formidabele schepen, zoals de Peking, de Padua en de Priwal, om de moeilijke, ten westen gaande passage via Kaap Hoorn te maken. Van kapiteins werd verwacht dat ze binnen twee jaar drie rondvaarten via deze kaap maakten.

Afmetingen;